ــــــــــــــ      لاله های رویا      ــــــــــــــــــ

  ما واپسین ذرات آفتاب رویا بودیم

  ما مثل غروب

  سرخی خود را به اطراف 

                                تابیدیم

                                و رفتیم ،

  اما هنوز

  گلهای یاسِ باغچه همسایه

  لاله گون مانده ست ...

                         ـــ  شهریور 1376 ــــ

                            و . م . آیرو  

   ــــــــــــ مردن در روزهای بارانی  ـــــــــــــــ

  هوا گرفته بود و بارانی

  تو در اتاق

  پنجره را گشوده

  پشت میز تحریر کوچکت

  چیزی می نوشتی

  مثلا چیزی مثل :

                   " - همیشه مثل ابر، گرفته ایم و بارانی

                    با باران آغاز می شویم و

                                              می باریم

                        همچون خاک ، -

                        پیر می شویم .

                       و مثل درخت

                                     می میریم

                                            در این روزهای بارانی . " 

                                 ــــ  شهریور 1376 ــــ

                                       و . م . آیرو

     _{ـــــــــــــــــــ    پوچ     ـــــــــــــــ}

   نشانت را از باد گرفتم

   باد گفت :

   " - نشانش در هر آنچه بی نشانی هاست . "

   و ردّ ِ نشانت را

   تا بی نشانی ها گرفتم و گفتند :

   " - گُل ، یا پوچ ؟! "

   گفتم : " - که هر دو دست ، گُل ... "

   گفتند : "- پوچِ  پوچ ... " 

   و تازه دانستم

   که نه منی در کار بوده است

                                   نه توئی ،

   و هیچ ، جز هیچ در کار نبوده است ؛

   و خاکسترِ ما را

   سالهاست

   باد

   برده است .

                     14/ 5 / 76  و . م . آیرو

       ـــــ  ایستگاه چندم ؟ ـــــ

   تو خود ، چمدانت را ببند !

   سوتِ قطار

   تمام ذهن مرا گرفته است .

   همیشه تمامِ رفتن ها

   از سرِ " ناگزیر " ها بوده است .

   امشب

   می خواهم گریزی از سرِ " ناگزیر " ها بزنیم .

   تو خود ، چمدانت را ببند !

   می خواهم که خود

   پا بر آن سرزمینِ مجهول نهیم .

   به احتمال زیاد

   قطار به ایستگاهِ اوّل رسیده است

   ما

   در ایستگاهِ چندم ایستاده ایم؟!

                    ـــ شهریور 1376

                           و . م . آیرو

     ــــــ  در سوگِ درخت ــــــــ

   باران آمد و فقط نقشِ سبزِ پرنده را

   از بومِ تو شُست ؛

   پرنده در باران گم شد .

   باد آمد و طرح پرنده را

   از ذهنِ تو ریخت ؛

   پرنده در باد گم شد .

   پرنده رفت ، امّا

   تو سالیانِ سال

                   از پشتِ عینکِ نمره " دو " ات ،

   تنهائیِ درخت را

   به سوگ نشستی .

                         شهریور  1376

                               و . م . آیرو

   ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ           یک دیالوگ شاعرانه     ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ   تقدیم به پاپلو نرودا

  به مناسبت فرا رسیدن قرن بیست و یکم و یک شوخی نیمه جدّی با پاپلو نرودا که گفته است :  " در زمانه ای که نان نیروی شگفت رسالت را از بین برده  است ، سخن گفتن از درختان جنایتی است .  "

   گفتی : " قدوم پر میمنت قرن بیست و یکم را

   شعری نثار کن !  "

   گفتم :  " ـ تمام ترانه های مرا

   همین لحظه های پُر قار و قورِ همچون شکم ، تهی

                                               دزدیده است .  "

   گفتی :  " - که شعر بود . . .  "

   از فرط شوق

   تا خواستی یا نخواستی بگوئی :  " ـ  درخت . . .  "

   گفتم :  " نان

   نیروی شگفتِ رسالت را از بین برده است .  "

   گفتی :   " ـ  نرودا

   چنین سروده است .  "

   گفتم :   " ـ  تقلّب ، باز هم تقلّب ؟ !

   این حرف را ، نرودا

   از من ربوده است .  " ـ

   گفتی :  " زمان امّا . . .

   او از زمانِ پیش تری بوده است .  "

   گفتم : " ـ  قرن بیست و یکم

   برای ما شاعرانِ وفادارِ خود

    گره ازمعظلِ فیزیکیِ زمان هم

   گشوده است . . .  "

                                            بهار 1376 ـــ  و . م . آیرو

ــــــــــــــــــــ . . .  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ   تقدیم به او ( . . . ) که آسمان شعرش همیشه پر ستاره است .

   امشب هر چه ستارۀ روشن از آسمانِ شعرت را می خواهم .

   و درد ،  شبی

   کهکشانی از واژه های تاریک را

   به آسمان شعرِ من هدیه داد

   و از آن شب

   تاریکترین آسمان

   آسمان بی ستارۀ شعرم شد .

   امشب چند ستارۀ روشن از آسمان شعرت را می خواهم .

  و درد ، شبی

  روبرویم نشست ـ

   حتی سیگاری هم تعارف کرد .

   درد می پندارد

   با سیگاری که بر لبِ من می گیراند

   این عمیق بی ستاره را روشن می گرداند

   به خدا همیشه ، درد

   دانسته فریب می دهد .

   امشب فقط یک ستارۀ روشن از آسمان شعرت را می خواهم .

                                                       در قریه موشَقینِ الموت :  2 / 5 / 76    و . م . آیرو

 ــــــــــــــــــــــ  خداحافظ  ـــــــــــــــــــــــــ

   هنگامِ آخرین خدانگهدارِ بر زبان نیامده ات

   با دو انگشت

   پلک چشمت را بستم ؛

   چرا که چشمانت، پیاپی

   فریاد می کشیدند :

                                    " ــ خدا حافظ ! "

                                                            قریۀ موشقین الموت : 2 / 5 / 76  ـ  و . م . آیرو

ـــــــــــــــــــــ  تاریخ  ــــــــــــــــــــــــــ

   از تاریخِ دیروزمان

   جز دروغی به یاد نیست ،

   امروز

   درس دروغِ تاریخِ فردایمان را

                                                  فرا می گیریم ،

   فردا ـ

   تاریخ

   بر سطر سطرِ دروغ

                               یخ می بندد .

  خدایا

   پس تاریخ با شکوه و باستانی ما کجاست ؟!

   خدایا

   اینجا ،

   همین خاک غریب

   که پا بر آن نهاده ام

                           نامش

                              " میهنِ "   من است ؟!

                                                                                         13 / 5 / 76  ــ  و . م . آیرو